Kalendarz myśliwski Gatunki zwierząt, na które można polować STYCZEŃ GATUNEK II III IV Okres polowań Jelenie szlachetne – byki, łanie i cielęta image1 image2 image3 brak a) byki: – w drugim roku życia – od dnia 21 sierpnia do końca lutego, a na terenie województw: dolnośląskiego, lubuskiego, opolskiego, pomorskiego, wielkopolskiego i zachodniopomorskiego – od dnia […] W Polsce daniel jest zwierzęciem łownym z okresem ochronnym. Na byki i cielęta polowania wolno prowadzić od 1 września do końca lutego, natomiast na łanie od 1 września do 15 stycznia (3.08.2017 r. nastąpiła zmiana rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne z 16.03.2005 r.). w sprawie odstrzału zwierzyny, opłat oraz zasad jej odstępowania. Na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 oraz art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (Dz. U. Nr 36, poz. 226) zarządza się, co następuje: § 1. 1. Myśliwy, który przybywa na polowanie na łosie, jelenie, daniele POLOWANIE. Na jelenie-byki poluje się od 21 sierpnia do końca lutego, łanie od 1 października do 15 stycznia, a cielęta od 1 października do końca lutego. Polowanie na jelenie ma najwięcej uroku, gdyż jest to rywalizacja doświadczenia myśliwego z ostrożnością zwierzyny na tle pięknej przyrody. To narzędzie jest pierwszym wyborem najlepszych wabiarzy jeleni w Polsce, co świadczy o jego niezawodności i skuteczności. Dane Techniczne: Rodzaj: Rozsuwana teleskopowo. Specyfikacje: Wymiary (złożony): 18 cm; Wymiary (rozłożony): 47 cm; Waga: 110 g; Z naszym wabikiem na jelenie byki zwiększysz swoje szanse na sukces podczas polowań. Szczególnie ciekawą przygodą łowiecką w OHZ LP Nr 51 są polowania indywidualne na jelenie byki podczas rykowiska we wrześniu, na daniele byki podczas bekowiska w październiku, na sarny rogacze podczas rui w lipcu/sierpniu oraz polowania zbiorowe tradycyjne i organizowane metodą wielkoobszarową z ambon i zwyżek tzw. „szwedzką” w ymK4rE. Cennik polowań 2020 - 2021Okres polowań na byka:od 21 sierpnia do końca lutegoOpłata za odstrzał jelenia - byka o wieńcu: Waga wieńca Cena ( w euro ) do 2 kg 270 € od 2,01 do 2,50 kg 500 € od 2,51 do 3,00 kg 600 € od 3,01 do 3,50 kg 700 € od 3,51 do 5,00 kg 800 € + 2,00 € za każde 0,01 kg powyżej 3,50 kg od 5,01 do 6,00 kg 1100 € + 3,00 € za każde 0,01 kg powyżej 5,00 kg od 6,01 do 7,00 kg 1400 € + 4,00 € za każde 0,01 kg powyżej 6,00 kg od 7,01 do 8,00 kg 1800 € + 6,00 € za każde 0,01 kg powyżej 7,00 kg powyżej 8,00 kg 2400 € + 9,00 € za każde 0,01 kg powyżej 8,00 kg Jeleń - byk postrzelony 600 € Jeleń - szpicak odstrzał lub postrzelenie 250 € Gdzie spotkać jeleniaJak wygląda jeleńPoznaj swój cel – tryb życia jeleniJelenie na rykowiskuCzym żywią się jelenieCo odczytasz z tropu jeleniaSelekcja – ważna rzeczKlasa IKlasa IIKlasa IIIJak polować na jelenie bykiNa koniec Już 21 sierpnia, a więc za 3 dni, rozpoczyna się sezon łowiecki na byki – samce jelenia szlachetnego. My już dziś, w ramach przygotowania, podsuwamy garść przydatnych informacji o jeleniach i polowaniu na nie. Gdzie można spotkać byki? Jak je rozpoznać? Jaki tryb życia prowadzą? O co chodzi z rykowiskiem? Czym żywią się jelenie? Co możesz odczytać ze śladów, które zostawiają byki? Jakie są zasady selekcji byków i możliwe sposoby polowania? Gdzie spotkać jelenia Jelenie szlachetne zaliczane są do zwierzyny płowej i są najpopularniejszym gatunkiem łowieckim w Polsce. Dosyć licznie występują na terenie całego kraju, jednak zależnie od pory roku, zmieniają miejsce bytowania. Najczęściej spotkać je można na terenach nizinnych i górskich, w lasach liściastych oraz mieszanych. Z uwagi na poroże, unikają miejsc gęsto zakrzewionych. Trzymają się także z dala od siedzib ludzkich oraz miejsc zajętych przez stada saren i danieli. Potrafią przyzwyczaić się do hałasów spowodowanych bliskim sąsiedztwem dróg oraz kamieniołomów czy kopalni. Jak wygląda jeleń Długość ciała jelenia szlachetnego to 165-265 cm, wysokość w kłębie to 130-150 cm, ogon ma zazwyczaj między 10 a 22 cm. Masa ciała sięga maksymalnie 497 kg, najczęściej jednak jest to około 160 kg, po wypatroszeniu 130-150 kg. Ubarwienie zazwyczaj jest jednolite, latem brązowe, rzadziej rude, w zimie szare. Cechą charakterystyczną jeleni jest poroże, zrzucane na przełomie marca i kwietnia. O tym, czym różnią się rogi od poroża oraz, jak i gdzie szukać tego typu trofeum, pisaliśmy tutaj. Poznaj swój cel – tryb życia jeleni Jelenie żyją w chmarach, które tworzą na wiosnę i w zimie. Nad bezpieczeństwem chmary czuwa łania, nazywana licówką, rzadziej przodownicą. Na przełomie lipca i sierpnia chmary byków rozpadają się, osobniki czują bowiem zbliżający się okres rui, a następnie ruszają na wędrówkę w poszukiwaniu samic. Najstarsze byki żyją samotnie, w dobrze ukrytych ostojach. Jelenie prowadzą zazwyczaj dzienny tryb życia, jednak jeżeli ich spokój zostanie zakłócony, zaczynają funkcjonować głównie nocą. W czasie deszczu i porannej rosy przebywają w drągowinie, po deszczu wychodzą na łąki i polany. W chłodne i wietrzne dni jelenie szukają ciepła i schronienia w krzakach. Lubią kąpać się w kałużach i błocie (szukają w ten sposób ochłody, ale i pozbywają się pasożytów), po kąpieli wycierają się o pnie drzew (malują drzewa). Mają bardzo dobry wzrok, węch i przede wszystkim – słuch. Na wolności żyją średnio 12-15 lat, zaś w warunkach hodowlanych do 23. Jelenie na rykowisku Rykowisko to okres godowy jeleni, zaczyna się w połowie września, a kończy miesiąc później – w połowie października. W czasie rykowiska byki poszukują rujnych łani (i odwrotnie, łanie poszukują byków). Samce stają na czele chmar łani, pilnują, aby żadna z nich nie odłączyła się od stada oraz, żeby inny byk się do niego nie dostał. Jeżeli się dostanie między osobnikami dochodzi do walki, której zwycięzca przejmuje władzę nad chmarą, a przegrany ucieka. Podczas rykowiska rujne łanie są kilkakrotnie pokrywane. Zależnie od wieku byka, znajduje on mniej lub bardziej liczne chmary. Młodsze jelenie gromadzą 6-10 łań, natomiast stare najczęściej 1-2. Intensywność rykowiska zależy od wielu różnych czynników, między innymi pogody (sprzyjające są chłodne dni) i spokoju w miejscu bytowania chmary. Futra jeleni przybierają barwę siwo-brunatną w okresie zimowym. Czym żywią się jelenie Jelenie to zwierzęta roślinożerne. Latem żywią się głównie ziołami i trawą, ale w skład ich diety wchodzą także: liście, młode pędy drzew i krzewów, jagody, grzyby, korę drzew (jest to spałowanie, wynikające z zapotrzebowania na składniki odżywcze takie jak garbniki, wapno i fosfor, potrzebne do odtworzenia poroża). Jeżeli w pobliżu znajdują się pola, często jedzą także ziemniaki, buraki, kapustę i zboża. Zimą jelenie żywią się borówkami, wrzosami, malinami, jeżynami, suchą trawą, gałązkami drzew i krzewów, a także korą. Żerowanie odbywa się od zmroku i trwa, w 1-2 godzinnych cyklach, do świtu. Co odczytasz z tropu jelenia Przyglądając się uważnie śladom, które zostawiają jelenie, można zdobyć informacje na temat: płci (racice łani są węższe, szpiczasto zakończone, lekko rozchylone), wielkości (im starszy i cięższy jeleń, tym większy rozstaw badyli), szybkości poruszania się (jeżeli ciągnie wolno, ślady przednich i tylnych racic praktycznie się pokrywają). Selekcja – ważna rzecz Jak już wspominaliśmy przy okazji artykułu, bardzo ważną kwestią podczas polowania jest odpowiednia selekcja zwierzyny. Polega ona na eliminowaniu zwierzyny, której dalsze przebywanie w łowisku nie ma większego celu czy jest zwyczajnie szkodliwe (rozpowszechnianie chorób i ujemnych cech dziedzicznych). W przypadku jeleni selekcji dokonuje się na podstawie wieku, rodzaju poroża i zezwolenia na odstrzał. Wyróżnia się trzy klasy: Klasa I Pierwsze poroże (2 rok życia): prawidłowy odstrzał: szpicaki o długości tyk do 20 cm (średniej długości łyżek), nieprawidłowy odstrzał: szpicaki o długości tyk między 20 a 30 cm (do 1,5 długości łyżek), naganny odstrzał: szpicaki o długości tyk powyżej 30 cm, szpicaki o tykach rozwidlonych, szpicaki koronne – niezależnie od długości. Drugie poroże (3 rok życia): prawidłowy odstrzał: ósmaki nieregularne i poniżej tej formy, nieprawidłowy odstrzał: ósmaki regularne, naganny odstrzał: formy powyżej regularnego ósmaka. Trzecie i czwarte poroże (4 i 5 rok życia): prawidłowy odstrzał: wszystkie byki niekoronne, nieprawidłowy odstrzał: wszystkie byki jednostronnie koronne, naganny odstrzał: wszystkie byki obustronnie koronne. Klasa II Piąte – dziewiąte poroże (6-10 rok życia): prawidłowy odstrzał: wszystkie byki niekoronne i jednostronnie koronne, naganny odstrzał: wszystkie byki obustronnie koronne. Klasa III Dziesiąte poroże i powyżej (11 rok życia i starsze): prawidłowy odstrzał: wszystkie byki, bez względu na formę poroża. Jak polować na jelenie byki Przede wszystkim w odpowiednim czasie, a więc od 21 sierpnia do końca lutego. O wyborze sposobu polowania decyduje wiele czynników, między innymi: warunki terenowe, pora roku, doświadczenie łowieckie, predyspozycje myśliwego. Najpopularniejszym sposobem polowania są łowy z ambony, polegające na wyczekiwaniu na zwierzynę na wysokiej drewnianej konstrukcji, znajdującej się na skraju polany, w nęcisku lub przejściu. Podobnie poluje się na zasiadkę, różnica polega na tym, że miejsce umieszczenia ambony jest stałe, natomiast zasiadkę organizuje się, po uprzednim rozpoznaniu terenu, w miejscu aktualnych tras, po których przemieszcza się zwierzyna. W czasie rykowiska najlepszym sposobem są łowy z podchodu, wtedy miejsce poszukiwania zwierzyny wyznacza odgłos ryczącego byka. Wygodny sposób polowania to podjazd sankami, wozem lub traktorem. Zwierzyna jest przyzwyczajona do widoku takich pojazdów, więc się nie spłoszy, tylko będzie go obserwować. W tym czasie myśliwy może wyjść i zająć odpowiednią pozycję do oddania strzału. Ostatni, a jednocześnie najtrudniejszy sposób łowów to polowanie na wab, najskuteczniejsze w okresie rykowiska. Wymagane jest tutaj spore doświadczenie myśliwego, umiejętność wabienia, dobry słuch oraz odpowiedni sprzęt. Polowanie na wab polega na wywabieniu byka z kryjówki na spotkanie z domniemanym rywalem. Na koniec Polowanie na jelenie byki to spore wyzwanie dla każdego myśliwego. Zwierzęta te (z wyjątkiem rykowiska) są niezwykle ostrożne i płochliwe, potrzeba sporo doświadczenia, czasu i cierpliwości, ażeby łowy okazały się w pełni satysfakcjonujące. Mamy nadzieję, że ten artykuł okaże się przydatny przed nadchodzącymi polowaniami. Na koniec pozostaje nam życzyć wszystkim udanych łowów. Darz Bór! About Latest Posts Związany z projektem SpyOptic od 2 lat, administrator sklepu internetowego i tester sprzętu noktowizyjnego; miłośnik podróży do krain nierozwiniętych turystycznie, bloger i aktywny uczestnik życia społeczno-politycznego; człowiek interesu na miarę XXI wieku Dodany dnia3 miesięcy temu Ulubione0 Zwierzyna gruba to określenie powstałe jeszcze w średniowieczu. Oznaczało ono grupę gatunków zwierząt, na które wyłącznie mogli polować władcy (królowie, książęta) i ich rodziny. Ewentualnie magnaci i wysokiej rangi duchowieństwo (biskupi) w swoich włościach. Regale królewskie wykluczało możliwość polowanie na zwierzynę grubą ludziom nisko urodzonym, czyli venatio magna lub venatio animalium superiorum. Zwierzyna gruba Do grubej zwierzyny wśród ssaków, jeszcze początkiem XX wieku zaliczano: żubry, łosie, jelenie, daniele sarny, kozice niedźwiedzie, wilki, dziki, rysie, świstaki i bobry. Natomiast osobną grupę stanowiły tak zwane gatunki ptaków, czyli tak zwana zwierzyna gruba-lotna. Do tejże grupy należały: głuszce, dropie, żurawie, łabędzie oraz orły przednie. Dawne czasy i polowanie na zwierzynę grubą. Na przykład jeden z książąt mazowieckich, Ziemowit, już w 1359 roku wydał dekret zabraniający wszystkim jego poddanym polować na tury w swoich włościach. Oczywiście było to polowanie na zwierzynę grubą i tury w tym czasie jeszcze występowały na terenie Królestwa Polskiego. Również polowania na bobry już od wczesnych wieków średnich były reglamentowane a za skłusowanie groziła kara śmierci. W wiekach późniejszych zaczęły powstawać tak zwane zwierzyńce, w których hodowane różne gatunki zwierzyny grubej. Takie zwierzyńce mieli praktycznie wszyscy możnowładcy. Nawet już w XVI wieku sprowadzano do zwierzyńców zwierzynę z odległych miejsc Królestwa Polskiego. Polowania w Puszczy Niepołomickiej. Przykładem może być słynne polowanie na zwierzynę grubą w Puszczy Niepołomickiej za czasów Zygmunta Starego. Kiedy to przywieziony z Litwy w klatce niedźwiedź wyrwał się z obławy i zaatakował konia, na którym siedziała sama Królowa Bona, czyli żona naszego władcy. Ponieważ była w tym czasie w ciąży, w wyniku tego nieszczęśliwego zdarzenia poroniła. Późniejsze wieki jeszcze bardziej obfitowały w polowania na zwierzynę grubą w tak zwanych zwierzyńcach. Były one zlokalizowane w bliskiej odległości od głównych magnackich siedzib, a czasem wręcz do nich przylegały. Zwłaszcza tego typu łowy rozkwitały w czasach panowania królów saskich, kiedy to populacja zwierzyny grubej dość mocno ucierpiała. Polowanie na łosie Przechodząc do czasów współczesnych gatunki łowne zakwalifikowane do grupy zwierzyny grubej to: łoś (z całorocznym okresem ochronnym), jeleń szlachetny, daniel, jeleń sika, muflon, dzik i sarna. Niestety żaden z gatunków ptaków, które jeszcze początkiem XX wieku były dość liczne i kwalifikowały się do grupy zwierzyny grubej-lotnej, nie znajdują się na liście zwierzyny grubej. Zwierzynę grubą występującą w Polsce możemy podzielić jeszcze na dwie kategorie. Zwierzyna płowa i zwierzyna czarna. Do zwierzyny płowej zaliczymy wszystkie jeleniowate, czyli łosia, jelenia szlachetnego, daniela, jelenia sikę oraz sarnę europejską. Natomiast do zwierzyny czarnej zaliczamy dzika i muflona. Zwierzynę płową, czyli jeleniowate możemy podzielić jeszcze na dwie kategorie. Jelenie Starego Świata (podrodzina Cervinae) i jelenie z Nowego Świata (podrodzina Capreolinae). Nazwy te, choć sugerują, że maja coś wspólnego z rozmieszczeniem geograficznym gatunków tak naprawdę nie mają z tym nic wspólnego. Chodzi tu przede wszystkim o pewien okres w ewolucji jeleniowatych. W tym czasie kiedy część wyewoluowała w pewnych aspektach swojej budowy morfologicznej. Do jeleni Starego Świata zaliczymy jelenia szlachetnego, jelenia sikę oraz daniela. Do jeleni Nowego Świata natomiast zaliczymy łosia i sarnę. Jeśli chodzi o polowanie na zwierzynę grubą na powyższe gatunki to mamy całą gamę metod do tego służących. Metody te możemy podzielić na polowania indywidualne i polowania zbiorowe. Zaczniemy od polowań indywidualnych, ponieważ metod jest w tej grupie więcej. Polowanie na zwierzynę grubą z podchodu. Ten rodzaj polowania dotyczy praktycznie wszystkich gatunków zwierzyny grubej. Polega on na zlokalizowaniu osobnika lub osobników danego gatunku w sposób wzrokowy lub słuchowy. Następnie skracamy odległości, podchodząc jak najbliżej w celu identyfikacji i oceny wieku. Ważne jest dokonania prawidłowego odstrzału, z odpowiedniej odległości gwarantującej skuteczność. W szczególności metodę taką zastosujemy podczas polowania na wszelką zwierzynę płową a w szczególności na kozły sarny, jelenie byki czy daniele byki. Metoda ta również jest podstawową metodą podczas polowań na muflony. Wielu myśliwych ceni sobie w księżycowe noce podchód dzików na polach uprawnych. Pamietajmy że szansę polowania zwiększy nam odpowiednie ubranie z kamuflażem. Polowanie na zwierzynę grubą na wab. Polowanie na zwierzynę grubą tą metodą wymaga od myśliwego umiejętności wabienia, czyli naśladowania różnych głosów zwierząt, ale również odgłosów walki. Do tych umiejętności natomiast potrzebny jest dobry słuch muzyczny. Tą metodę możemy stosować do polowań na wszystkie samce zwierzyny płowej podczas ich okresów godowych. Zaczynając od byków łosi skończywszy na kozłach sarny. Wabimy również dziki. Te ostatnie wabimy zarówno na uprawach typu kukurydza, owiec czy pszenica jak i w czasie huczki. Pięknie możemy wabić jelenie podczas rykowiska. Metoda wabienia wymaga od myśliwego dobrej znajomości głosów zwierząt jak i ich znaczenia podczas okresów godowych poszczególnych gatunków. Jest to metoda, która pozwala nam na polowanie na konkretny gatunek w danym czasie. Polowanie z zasiadki. Ten rodzaj polowanie na zwierzynę grubą to typowa metoda stateczna. Polega ona na zajęciu stanowiska naziemnego lub na różnego rodzajach zwyżkach i ambonach, które znajdują się w pobliżu stałych miejsc migracji lub żerowania zwierząt. Tą metodą polujemy na większość gatunków zwierzyny płowej oraz dziki i muflony. Wybranie metody polowania zależy od rodzaju łowiska i preferencji myśliwego. Mój znajomy łowczy z Ostródy polował tylko z podchodu pokonując minimum 10 kilometrów podczas wyjścia w łowisko. Polowanie na zwierzynę grubą wykonywał tylko w ten sposób. Polowanie z zasiadki też ma swoje niezaprzeczalne uroki. Możemy zobaczyć przechodzące w okolicy zwierzęta występujące w łowisku. Polowanie na zwierzynę grubą po tropie. Metodę możemy wykorzystać jedynie w czasie, kiedy w zimie mamy pokrywę śnieżną, czyli tak zwaną „białą stopę”. Przeważnie po tak zwanej „ponowie”, czyli opadzie świeżego śniegu, poruszamy się po świeżych tropach zwierząt, podążając za nimi w celu dojścia na odległość skutecznego strzału. Tą metodą możemy przeprowadzić polowanie na zwierzynę grubą zarówno na wszelką zwierzynę płową jak i muflony oraz dziki. Ze względów pogodowych tego rodzaju polowania zdążają się coraz rzadziej. Polowanie z podjazdu. Teraz to zanikająca metoda polowań, lecz w przeszłości bardzo popularna zwłaszcza wśród miłośników jazdy konnej. Polega ona na wykorzystaniu pojazdu konnego zwanego „linijką”. Pojazd taki o bardzo mało skomplikowanej budowie, posiadający dwie osie z długą deska zamontowaną między nimi służy do przemieszczania się jednego myśliwego, który często sam kierując zaprzęgiem z odpowiednio przygotowanym koniem będąc już blisko upatrzonego zwierza mógł po prostu bezszelestnie zejść z wozu. Koń natomiast ciągnąc taki wóz odwracał uwagę zwierzyny a myśliwy w tym czasie mógł dokonać oględzin danego osobnika i dokonać odstrzału. Najczęściej jednak pojazd taki wymagał obecności woźnicy na wypadek spłoszenia się konia po strzale. Najczęściej tą metodą polowano na sarny kozły w maju. Teraz taką metodę można stosować przy użyciu samochodu pod warunkiem, że strzał nie jest oddany z wnętrza samochodu. Polowania zbiorowe na zwierzynę grubą. Polowanie zbiorowe na zwierzynę grubą możemy również podzielić na kilka metod. Zbiorówki w naszym kraju to tradycja i możliwość do spotkania z kolegami po strzelbie. Jesień i zima to piękny czas kiedy razem z kolegami z koła łowieckiego możemy się spotkać na linii i oczekiwać naganianej zwierzyny. Pamiętając o bezpieczeństwie polowania wybierzmy odpowiednie ubranie na polowanie zbiorowe. Ważne aby miało jaskrawy kolor, który będzie z daleka widoczny dla innych myśliwych. Nasz sklep myśliwski oferuje szeroką gamę takich produktów. Klasyczne polowanie z naganką i psami. Można je przede wszystkim stosować do polowań na dziki. Ponieważ zalegające w swoich dziennych ostojach dziki są trudne do ruszenia przy pomocy samej naganki. Dobrze wyszkolone psy jak różnych ras teriery, łajki czy gończe lepiej sobie radzą ze znalezieniem zalegającej w młodnikach watahy dzików niż naganiacze. Ponadto dziki często czekają do nadejścia naganki w pobliże legowiska i przebijają się przez linię naganiaczy do tyłu pędzenia. Taki rodzaj polowania raczej nie jest wskazany do polowań na zwierzynę płową. Pędzona przez psy często porusza się z dużą szybkością i zarówno jest trudna do rozpoznania i odpowiedniej oceny przed strzałem jak również łatwo wtedy o nieprecyzyjne strzały. Przy polowaniu w ten sposób na jelenie byki dochodzi często do mylnych ocen w wyniku czego często padają nie te osobniki, które powinny. Ciche pędzenia i polowanie na zwierzynę grubą To metoda również polegająca na zastosowaniu naganki, lecz naganka nie wykorzystuje psów a sama porusza się spokojnie, delikatnie tylko stukając po drzewach i od czasu do czasu porozumiewa się głosem w celu równego jej prowadzenia. Metodę tą stosujemy przede wszystkim do polowań na zwierzynę płową w szczególności jelenie szlachetne i daniele. Zwierzyna posuwa się wtedy wolno, nasłuchując po cichu zbliżającej się naganki i na linię myśliwych przychodzi powoli. Często również przystaje. Pozwala to na lepsze rozpoznanie celu i lepszą ocenę przed strzałem. Metoda szwedzka. Jest zarówno metoda wykorzystującą klasyczną nagankę z psami jak i ciche pędzenia. Dochodzi do tego jeden element zwiększający bezpieczeństwo strzału oraz jego dystans. Są to odpowiedniej wysokości zwyżki, które ułatwiają oddanie strzału na większą odległość niż w przypadku naziemnego stanowiska. Polepszają również widoczność oraz zmniejszają możliwość zwietrzenia myśliwego przez zwierzynę. Tą metodę stosujemy do polowań na wszystkie gatunki zwierzyny grubej. Polowanie metoda szwedzką staje się coraz bardziej popularne mimo, że wymaga od koła przygotowania odpowiedniej liczby zwyżek dla wszystkich myśliwych. Do tego musimy być przygotowanie na parę pędzeń z rożnych kierunków. Rytuały łowieckie Na koniec trzeba powiedzieć o odpowiednich rytuałach związanych z polowanie na zwierzynę grubą. Po polowaniu bardzo ważnym elementem jest ułożenie uroczystego pokotu, czyli ułożenia ubitej zwierzyny po polowaniu w odpowiedniej hierarchii. Najpierw łosie, następnie jelenie szlachetne, sika, daniele, dziki, muflony oraz sarny. Po polowaniu ustalamy również „króla polowania” według odpowiednich zasad podobnych do tych, według których układa się pokot. Czyli kto strzeli najwyżej na pokocie znajdującego się zwierza zostaje królem polowania. Według starych tradycji młody myśliwy, zwany „frycem”, kiedy pozyska pierwszą sztukę grubej zwierzyny przestaje nim być i po chrzcie myśliwskim wstępuje do grona „nemrodów”. Poprzedni artykuł Następny artykuł W czwartek na stronach RCL opublikowano projekt noweli rozporządzenia Ministra Klimatu i Środowiska w sprawie określenia okresów polowań na zwierzęta łowne. Z uzasadnienia projektu wynika, że resort proponuje przedłużenie okresów polowań na jelenie szlachetne w pierwszym (cielęta) i drugim roku życia (byki i łanie) na obszarze województwa zachodniopomorskiego, wielkopolskiego oraz lubuskiego oraz na daniele w pierwszym (cielęta) i drugim roku życia (byki i łanie) w województwie wielkopolskim oraz kujawsko-pomorskim. "Populacje jelenia szlachetnego i daniela (gatunku obcego w naszym kraju) w ww. województwach zwiększają się lub utrzymują na wysokim poziomie" - podkreślono. Resort klimatu i środowiska uzasadnia, że wysokie zagęszczenie jeleni i danieli powoduje większą ich presję na uprawy rolne i leśne, a to zmusza do poszukiwania sposobów ograniczenia szkód spowodowanych przez te zwierzęta. "W związku z brakiem możliwości większego odstrzału ochrona upraw polega często na ogradzaniu zagrożonych powierzchni. Zabiegi takie od lat są prowadzone w polskich lasach, natomiast dziś są stosowane także przez rolników. W efekcie pojawiają się dodatkowe bariery migracyjne, obok płotów chroniących autostrady i niektóre drogi szybkiego ruchu, co prowadzi tym samym do eskalacji szkód od zwierzyny na terenach jeszcze nieogrodzonych" - wskazano. Dodano, że rosnąca liczba jeleni i danieli w niektórych województwach powoduje wzrost ryzyka kolizji drogowych groźnych dla życia lub zdrowia ludzi. Projekt przewiduje również wydłużenie okresów polowań na bażanty, zające i kuropatwy, ale wyłącznie w przypadku wykonywania polowania przy pomocy ptaków łowczych. Nowe przepisy umożliwią też polowanie przy pomocy ptaków łowczych na bażanty kury również poza obwodami wyłączonymi z wydzierżawiania i przekazanymi w zarząd (Ośrodkami Hodowli Zwierzyny). "Zaproponowane w tym zakresie zmiany wychodzą naprzeciw zgłaszanym postulatom sokolników" - poinformowano. Jak wyjaśniono, sokolnictwo w Polsce jest marginalną dziedziną łowiectwa, a obecnie zajmuje się nim około 250 osób na blisko 128 tys. myśliwych. "Skuteczność polowania przy pomocy ptaków łowczych jest niewielka, jedynie jeden na pięć ataków ptaka łowczego na zwierzynę kończy się sukcesem. Tym samym nie istnieje ryzyko zmniejszenia populacji ww. gatunków zwierząt łownych" - dodano w uzasadnieniu projektu rozporządzenia. autor: Michał Boroń

polowanie na jelenie byki w polsce