Obsesja – amerykański thriller z 2009 roku, wyreżyserowany przez Steve'a Shilla i napisany przez Davida Loughery'ego. W role główne wcielili się: Idris Elba, Beyoncé Knowles oraz Ali Larter. 24 kwietnia film miał premierę w Ameryce Północnej, natomiast 29 maja w Wielkiej Brytanii. Obsesja porusza temat napastowania seksualnego w Szukam filmu o tematyce miłosnej obsesji. TesGabrielle 19 cze 2018 15:53. Interesują mnie filmy typu. - Obsesja namiętności. - Sypiając z wrogiem. Mężczyzna ma obsesję na punkcie kobiety. 1. jonah85 w odpowiedzi na post: TesGabrielle | 19 cze 2018 17:42. Obsesja na punkcie seksu u męża. Nie wiem, jak uratować nasze małżeństwo. Jesteśmy ze sobą 12 lat. Mąż od 2 lat ma obsesję na punkcie seksu. Ciągle mu mało, a kiedy już jest tak jak chce, to coś zawsze jest nie tak – a to pozycja, a to za krótko, brak przebrania. Po seksie natychmiast zaczyna znów o tym rozmowę. Obsesja na punkcie penisa to częsty męski problem - porównywanie się z innymi, kompleksy na punkcie jego rozmiaru. Jeśli jednak facet uważa, że wyłącznie penis jest symbolem męskości i poświęca mu zbyt wiele uwagi, to może mieć poważne problemy z wejściem w relację z drugą osobą. Ludzie mający obsesję na punkcie ćwiczeń zwykle unikają związków i są pełni wymówek w stosunku do przyjaciół. Nie lubią angażować się przesadnie w pracę – wolą ustalone, regularne godziny „od - do”, które nie zepsują im grafiku ćwiczeń. Mężczyźni noszący rajstopy mają na ich punkcie obsesję. W ciągu dnia noszą je pod ubraniem roboczym, a potem w domu, a nawet w łóżku. Kilku facetów skomentowało moje odpowiedzi dotyczące rajstop, mówiąc mi, że noszą rajstopy 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Ci faceci są podnieceni seksualnie tylko przez myślenie o NN2uz. Mój syn ma obsesje na punkcie swojej byłej dziewczyny. Nie może jej wybaczyć, że wykorzystała go i zdradziła. Obecnie jest w Londynie, gdzie studiuje. Tam też jest ta dziewczyna, której załatwił pracę, a która to go zdradziła. Stale syn nęka ją sms-ami, telefonami, śledzi ją, chodzi za nią. To wszystko wiemy od niej, ponieważ skontaktowała się z nami i zagroziła, że sprawę zgłosiła na policję w Londynie. Martwię się o nich obojga. Dzisiaj mąż rozmawiał z synem. co mamy zrobić w tej sytuacji? KOBIETA, 48 LAT ponad rok temu Pokolenie internautów - co im grozi zostawic sprawe syna synowi... i nie mieszac sie a zajac sie soba, odp na portalu niewiele pomoze,..warto sie temu przyjrzec.... polecam konsultacje u doswiadczonego serdecznie, Violetta Ruksza 0 Konieczne jest zachęcenia syna do podjęcia konsultacji psychologicznej oraz psychoterapii. Pozwoli mu ona zrozumieć i przepracować emocjonalne oraz osobowościowe przyczyny nie radzenia sobie z rozpadem związku, a także odbudować poczucia wartości i zaufania do ludzi. 0 Dzień dobry, myślę że jedyne co możecie państwo zrobić to zachęcić syna do podjęcia psychoterapii. Może to zrobić na miejscu u polskiego psychologa (w Londynie pracuje wielu polskich psychoterapeutów) lub za pośrednictwem internetu. Pozdrawiam. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Obsesja na punkcie chłopaka – odpowiada Mgr Danuta Michalczyk Uzależnienie od byłego partnera – odpowiada Mgr Violetta Ruksza Lęk przed byciem gejem u 13-latka – odpowiada Mgr Violetta Ruksza Obsesja na punkcie rtęci – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak Zakochanie a obsesja na punkcie partnera – odpowiada Mgr Violetta Ruksza Lęk przed kolejną zdradą – odpowiada Mgr Kamil Tarnawski Obsesja na punkcie swojego chłopaka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer Zdrada - czy możliwe, że mam obsesję? – odpowiada Magdalena Pikulska Obsesja na punkcie wieku – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Obsesja na punkcie partnera z powodu zdrad w przeszłości – odpowiada Mgr Patrycja Stajer artykuły Witam, 7 lat temu poznałem koleżankę, śliczna, miła, zawsze uśmiechnięta i z fajnymi zainteresowaniami. Gdybym miał do niej dobrać synonim, nazwałbym ją "szczęście". Ale od tamtego momentu, w mojej głowie pojawiło się ciągłe myślenie o niej. Chciałem być zawsze blisko niej i przyczyniać się do jej wiecznej radości. Ale ona była wiecznie niedostępna, nigdy nie była w żadnym związku, a wielu za nią szalało... Po trzech latach ciągłego myślenia o niej, spotkałem inną dziewczynę z którą byłem w stosunkach chłopak-dziewczyna przez 2 lata. Przez jakiś czas "szczęście" przestała męczyć moją głowę, ale nie na długo. Moja dziewczyna poznawała moje otoczenie i w końcu poznała "szczęście". Kiedy byliśmy sami, a ona coś wspominała o tej gnębicielce moich myśli, to gwarantowało mi deprechę na dobre kilka dni. Dziewczyna którą kochałem, nigdy nie znaczyła dla mnie więcej niż "szczęście". Z dziewczyną zdążyłem się rozstać, minęły kolejne 3 lata, a o "szczęściu" nie mogę przestać myśleć... spotykam się ze znajomymi, uprawiam sport, uczę się, normalnie się odżywiam, więc myślę, że nie odstaje jakoś od reszty społeczeństwa. Pogodziłem się z myślą, że nigdy z nią nie będę, nawet się nie staram utrzymywać kontaktu, ale co mam zrobić żeby przestać myśleć? śnić? Pomocy, nie mam już na to siły... Każda obsesja jest niezdrowa, a szczególnie ta dotycząca miłości. Może ją zrujnować, zakończyć i pozostawić nas jedynie z pustką i poczuciem krzywdy. Przedstawiamy kilka symptomów, jakie może wyzwalać obsesja na punkcie również: Sposoby na udany seks – poznaj 10 niezawodnych sposobówObsesja na punkcie partnera – O niczym innym nie mówiszKażdy rozmawia o swoim związku i partnerze. Problem zaczyna się, kiedy nie mówi się kompletnie o niczym innym. Jeśli Twoi przyjaciele zaczynają już wywracać oczami na kolejną wzmiankę na temat Twojego wspaniałego mężczyzny pora zastanowić się, co to może oznaczać i do czego taka sytuacja, z pozoru niegroźna może na punkcie partnera – W ciągłym kontakcieCiągle dzwonisz, piszesz smsy. Nie możesz się powstrzymać i ciągle zmuszasz swoją połówkę do kontaktu – bez chwili wytchnienia! Wszystko jest w porządku, gdy druga połowa robi dokładnie to samo i cieszy się z ciągłego kontaktu. Problem zaczyna się, gdy nie ma czasu na oddech, a Ty złościsz się i wpadasz w zazdrość w ciągu kilkuminutowego braku na punkcie partnera – Problem z rozstaniemTo zupełnie normalne, że tęsknimy za swoim ukochanym, za jego przytulaniem i różnymi pocałunkami. Kiedy zacząć się martwić? Zaniepokoić powinny Cię lęki przed krótkim rozstaniem, ataki paniki, brak zaufania. Jeśli Twój organizm reaguje na wzmianki o rozstaniu przyśpieszonym biciem serca, poceniem bólem głowy to znak, że … masz poważny problem. Zastanów się kiedy jeszcze pojawiają się tego typu symptomy i czy nie warto udać się z tym do na punkcie partnera – Odsunięcie się od rodziny i przyjaciółZazwyczaj na początku związku w romantycznej fazie oddalamy się nieco od rodziny i przyjaciół – spędzamy czas z ukochaną osobą. Ten etap jednak mija i Twoje kontakty z bliskimi powinny wrócić do normy. Nie przekładaj swoich rodzinnych wizyt, czy spotkań z przyjaciółmi tylko dlatego, by każdą wolną chwilę spędzić z partnerem!Obsesja na punkcie partnera – Brak prywatnościZaczynasz przeglądać jego telefon, śledzisz go na facebooku, sprawdzasz kto komentuje jego posty, szperasz w jego rzeczach. Czego szukasz? Dowodu zdrady. To przeczucie, że jest się, lub będzie skrzywdzonym i potrzeba „trzymania ręki na pulsie” jest jednym z symptomów obsesji. Nie niszcz zaufania, jakim obdarzył Cię partner i pamiętaj, że każdy ma prawo do na punkcie partnera – Ciągła zazdrośćJesteś zazdrosna z powodu koleżanki z pracy, mijanej kobiety na ulicy, dziewczyny, która usiadła naprzeciwko w tramwaju. Wystarczy, ze ktoś spojrzy się na Twojego partnera, a Ty już buzujesz w środku i tracisz grunt pod nogami. Jak już pisaliśmy obsesja wynika w dużej mierze z braku zaufania i pewności co do uczuć drugiej również: Jak rozmawiać o przeszłych związkach ?Pamiętaj, nawet jeśli Ty lub Twój partner nie macie obsesji i nie występuje żadne z tych zachowań, nawet jeśli występuje pojedynczo nie jest zdrowe i pozytywne. Każde podszyte jest brakiem pewności siebie, niedowartościowaniem, brakiem pewności uczuć drugiej osoby, brakiem zaufania. Witaj. Myślenie o seksie, zwłaszcza w okresie dorastania, to całkiem normalna sprawa. Natomiast myślenie o nim cały czas może rodzić wiele nieprzyjemnych konsekwencji. Nie wiem, co to dokładnie dla Ciebie znaczy "cały czas"? Czy tylko wtedy, kiedy nie masz innych zajęć, czy może zawsze i wszędzie, i w szkole, i na lekcji, i na obiedzie u babci? Twoje ciało i Twoje potrzeby zaczynają się zmieniać. Inaczej wyglądasz fizycznie, bo mężniejesz, pojawia się zarost w różnych miejscach, jesteś wyższy, masz więcej mięśni, Twój penis zaczyna domagać się uwagi z Twojej strony. Psychicznie też następuje sporo zmian. Już nie tylko same gry i koledzy chodzą Ci po głowie, ale też jakieś większe projekty, marzenia, cele, no i oczywiście seks. Tak to już jest, że w takim wieku wzwód członka, czyli jego twardnienie i zwiększanie wielkości może zdarzać się prawie na okrągło. Są oczywiście różnice indywidualne i jedni mają go częściej, a inni rzadziej, ale uwierz mi, mają go wszyscy. Taki wzwód powoduje zmianę myślenia z uważania na lekcji na zastanawianie się, co z nim zrobić. Jednym z wyjść jest oczywiście masturbacja, czyli uwiedzenie samego siebie. Natomiast chodzi o to żeby nie był to teraz Twój jedyny cel życia. Specjalnie nie piszę o stosunkach seksualnych z innymi osobami, bo to nie jest dobry wiek na rozpoczynanie współżycia. Zresztą nie pytasz o to. Warto więc pomyśleć o tym, czym zająć sobie czas w ciągu dnia? Sport, pasje, zajęcia fizyczne czy intelektualne skutecznie odwracają naszą uwagę od ciągłego myślenia o seksie. Kiedy człowiek jest zmęczony i padnięty, to nie ma siły o tym myśleć. Ale najważniejsze jest zachowanie proporcji. Jeśli mimo wszystko masz czas na lekcje, na uczenie się, na dodatkowe zajęcia i inne przyjemności, na kolegów i imieniny u cioci to się nie przejmuj. Twój organizm unormuje to sobie i za jakiś czas będziesz nad tym panował, a Twoje zachowania będą celowe. Dziś organizm sam sobie reguluje nadmiar napięcia snami erotycznymi i zmazami nocnymi, czyli wytryskiem podczas snu. To też jest normalne. Życzę cierpliwości. Pozdrawiam, Piotr Mosak Piotr Mosak - Psycholog, psychoterapeuta, trener psychologii biznesu, coach i mentor, dziennikarz, wykładowca. Pracuje z młodzieżą ze środowisk patologicznych i przygotowuje osobistości z pierwszych stron gazet do wystąpień publicznych. Doradza i pomaga w naborze na wysokie stanowiska menedżerskie. Opiniuje, bada i wspiera działania kancelarii prawnych w głośnych i trudnych procesach. Znakiem rozpoznawczym jest szczery uśmiech i poczucie humoru, którym zaraża. Problemem pacjentów dysmorfofobią jest permanentne niezadowolenie ze swojego wyglądu. Kłopot w tym, że nawet jeśli pacjenci ci poddadzą się zabiegom z zakresu chirurgii plastycznej, dermatologii czy medycyny estetycznej nigdy nie akceptują efektów zabiegów i wciąż będą poszukiwać lepszych rozwiązań. Dlatego tak ważne jest szybkie postawienie diagnozy i skierowanie pacjenta do specjalisty psychiatry – podkreśla prof. Irena Walecka kierownik Kliniki Dermatologii CMKP w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSWiA, konsultant województwa mazowieckiego w dziedzinie dermatologii i wenerologii. Zacznijmy od tego: co to jest dysmorfofobia?Dysmorfofobia, z ang. Body Dysmorphic Disorder (BDD) to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się przekonaniem o własnej nieatrakcyjności, obecności wad lub nieprawidłowości w budowie własnego ciała. Termin dysmorfia wywodzi się z Grecji i oznacza brzydotę, w szczególności twarzy. Zaburzenie to najczęściej dotyka osób pomiędzy 15 a 30 rokiem życia, częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Występowanie BDD w populacji ogólnej szacowane jest na około 2% Jako pierwszy tę jednostkę chorobową opisał Enrico Morselli już w czego ona wynika? Jakie są przyczyny tego zaburzenia?Jest na ten temat kilka hipotez, na pewno dużą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne (u ok 20% pacjentów) oraz niedobór serotoniny w OUN. Jest też teoria osobowościowa mówiąca o tym, że takie cechy charakteru jak perfekcjonizm, introwertyzm, nadmierna nieśmiałość, wrażliwość na odrzucenie, brak asertywności lub osobowość schizoidalna mają wpływ na rozwój dysmorfofobii. Innym, niebagatelnym czynnikiem jest presja mediów, wszechobecny kult piękna, który predysponuje do nierealnych wymagań, wpływ na chorobę ma także styl wychowania i rodzice którzy kładą nadmierny nacisk na estetyczny wygląd, a także negatywne doświadczenia z okresu dzieciństwa, poczucie niebezpieczeństwa (dręczenie przez rówieśników, brak wsparcia w rodzinie, molestowanie seksualne). Czym objawia się dysmorfofobia? Jak możemy zorientować się, że my sami lub ktoś z naszego otoczenia ma taki problem?Pacjenci z BDD mają obsesję na punkcie własnego wyglądu lub budowy ciała. Chorzy żyją w przeświadczeniu, że ich wygląd podlega ciągłej krytycznej ocenie przez innych. Zawsze któraś część ciała jest poddawana krytyce, może być to cała twarz, skóra lub wybiórczo nos czy włosy. Dla tej choroby charakterystyczne są pewne schematy zachowań takie jak: częste przeglądanie się w lustrze czy porównywanie swojego wyglądu z wyglądem innych osób. Prowadzi to do nieprzyjemnych myśli, którym towarzyszą negatywne emocje takie jak wstyd, obrzydzenie, złość i smutek. Osoby z BDD nie do końca potrafią odnaleźć się oraz funkcjonować w środowisku pracy, w domu, czy nawet przy wykonywaniu najprostszych życiowych czynności, unikają intymnych relacji, rezygnują ze spotkań towarzyskich na rzecz spędzania czasu w samotności. To zaburzenie ma jakieś swoje odmiany?Generalnie zmartwienia pacjentów najczęściej dotyczą problemów skórnych (trądzik, blizny), owłosienia (wypadanie, przerzedzenie, łysienie, nadmierne owłosienie twarzy oraz ciała), wyglądu nosa. Innym problemem jest panująca i wszechobecna potrzeba zahamowania i odwrócenia procesów starzenia. Nieprawidłowy obraz własnego ciała prowadzi do zaburzenia prawidłowej samooceny pacjentów, co w efekcie skutkuje obsesją na punkcie utrzymania młodego i atrakcyjnego wyglądu. Ale są także inne odmiany np. dysmorfia mięśniowa polegająca na nieprawidłowym zaabsorbowaniu własną muskulaturą i tężyzną fizyczną. Częściej dotyczy mężczyzn, swój początek zazwyczaj ma około 19 roku życia. Pacjenci wyrażają niezadowolenie z wyglądu swojego ciała i sądzą, że są nieprawidłowo zbudowani (zbyt szczupłe, drobne osoby), niedostatecznie umięśnieni. Potrafią spędzać 3 godzinny dziennie na rozmyślaniu nad zwiększeniem masy mięśniowej, a kolejne 3 na siłowni. Inną odmianą jest tanoreksja polegająca na kompulsywnym dążeniu do bycia ciągle opalonym. Pacjenci uważają, że ich skóra jest za blada i codziennie chodzą na solarium. Zanim taka osoba trafi do odpowiedniego specjalisty, swoje kompleksy próbuje leczyć u chirurga plastycznego, kosmetyczki, dermatologa?Pacjenci z BDD często zgłaszają się do gabinetów oferujących zabiegi z zakresu chirurgii plastycznej, dermatologii czy medycyny estetycznej, dlatego bardzo ważne jest szybkie postawienie diagnozy i skierowanie pacjenta do specjalisty psychiatry. Ponieważ problemem pacjentów z BDD jest permanentne niezadowolenie ze swojego wyglądu, pacjenci ci nigdy nie akceptują efektów zabiegów i wciąż poszukują innych lekarzy, co skutkuje szeregiem niepotrzebnych, a czasem okaleczających zabiegów. Niestety rzadko udaje się skutecznie skierować takiego pacjenta do specjalisty psychiatrii. Czy można ten problem zbagatelizować licząc na to, że „to przejdzie”?Diagnoza zwykle stawiana jest po wielu latach, gdyż pacjenci niechętnie poruszają ten temat, a lekarze nie zawsze zadają odpowiednie pytania mogące naprowadzić na prawidłowe rozpoznanie. Biorąc pod uwagę rosnącą w ostatnich latach częstość BDD u pacjentów, należy zwrócić większą uwagę osób z najbliższego otoczenia pacjenta oraz lekarzy na ten problem, gdyż choroba nieleczona prowadzi do depresji oraz myśli i prób samobójczych. Dysmorfofobia jest często diagnozowana dopiero po wielu latach od początku dolegliwości. Stanowi problem powszechnie występujący na całym świecie, prowadzący do pogłębiających się zaburzeń psychologicznych, psychiatrycznych, a nawet do zwiększonego ryzyka samobójstw. Zaangażowanie się wielu grup medycznych w skład których wchodzą między innymi: lekarze pierwszego kontaktu, dermatolodzy, chirurdzy plastyczni, psychiatrzy oraz psychoterapeuci może znacząco przyspieszyć postawienie prawidłowego rozpoznania oraz wdrożenie odpowiedniego leczy się taki problem?Leczeniem z wyboru jest psychoterapia oraz inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). Dawka leku powinna być wyższa w porównaniu do tej stosowanej w leczeniu depresji. Niektórzy pacjenci potrzebują nawet wyższych dawek niż ustalona dawka maksymalna leku. Rozmawiała: Monika Wysocka,

obsesja na punkcie kobiety